Pełna nauka - siad.

Zmora - podstawowe siad.

Naukę siadania na komendę rozpoczęłyśmy bardzo wcześnie, bo już w tym samym tygodniu, w którym Zmora do mnie przyjechała. Mała kulka okazała się być łakoma, co dobrze dla nas wróżyło na przyszłość.

Zwykle na ćwiczenia kroiłam w małą kosteczkę parówki, kiełbaski, chleb, szybkę czy żółty ser.

Na samym początku mała Zmo stała naprzeciwko mnie i prowadzona była smaczkiem lekko nad jej głową - czasem się o krok cofała, jednak wolała usiąść, by go dostać. Załapała to szybko i prawie bezproblemowo. Naciskanie na zad na nic by się zdało - zaparła by się tylko i kompletnie zignorowała jakiekolwiek moje działania lub też zamknęła w sobie i nie chciała dalej współpracować. Poźniej, stopniowo oddalałam rękę i zmniejszałam dobitność komendy optycznej. Sucz rozumiała bardzo dobrze i nie miała z tym większych problemów.
Po kilku dniach 'siad' było zrozumiałe już w formie niewielkiego ruchu ręką, zaczęłam więc wprowadzać komendę słowną. Na początku nie bardzo rozumiała o co w tym chodzi, czego gadam jak coś pokazuje, ale skoro pokazuje siad, to się ten siad zrobi nawet mimo moich dziwnych pomysłów.
Komenda optyczna została ograniczona do dwóch wyciągnietych w górę palcy w przeciągu tygodnia.

Zaczęłyśmy ćwiczenie komendy w rozproszeniach, na spacerach, w stajni, w mieście, przy samochodach, tramwajach i autobusach. Tutaj okazało się, że lepiej mieć smaczki z gatunku tych 'bardziej smacznych' czyli raczej mięso. Szło to najpierw różnie i problem z tym był aż do osiągnięcia przez Zmorę około roku - półtora, gdy ludzie i psy naokoło zrobili się dla niej mniej interesujący niż ja.

W międzyczasie, używając klikera, starałam się przyśpieszyć reakcję na komendę. Klikałam i nagradzałam więc tylko te siady, które były według mnie wystarczająco szybkie. Najpierw Blondi średnio rozumiała moje zamiary, jednak szybko wyczaiła, że jeśli chce usłyszeć klik, musi komendę wykonać szybko.