3.07. Ustępowania, pierwsza poważna kontuzja

Weszłam do stajni w dość podłym nastroju. Od rana padał deszcz, bolały mnie plecy po ostatnim upadku w terenie, Violent zdewastował 4x ogrodzenie, a w lodówce nie było dżemu mandarynkowego. Generalnie bez kija nie podchodź.No ale cóż, koń sam się nie potrenuje, a i zawody przydałoby się w końcu pojechac.
Podeszłam do boksu siwej diablicy. Klacz chrupała właśnie siano i ewidentnie w głębokim poważaniu miała moje wszelkie próby zwrócenia na siebie uwagi. Bywa. Westchnęłam głeboko i poczłapałam po sprzęcior do siodlarni. Wyciagnęłam siodło ujeżdżeniowe, ogłowie, padzik, owijasy i kaloszki. Walnęłam wszystko pod boks Estery,a ją sama wyciągnęłam z boksu. Przypięłam na dwa uwiązy i zaczełam szorować moją "czyścioszkę".
Klacz odciążyła zadnią nogę i błogo poddawała się wszystkim czynnościom pielęgnacyjnym. Nie było trudno jej doczyścić, największy problem sprawiała mi z kopytami, bo akurat dzisiaj panna miała focha na ich podawanie. Kiedy w końcu ze wszystkim się uporałam, osiodłałam złośnicę i potuptałysmy na halę.
Na miejscu poprawiłam siodło, dopiełam popręg...
-Estera! Pindo jedna!- krzyknełam rozcierając sobie pośladek. Będzie ładna pieczątka po ząbkach...
Mimo, że mam małego konia, wsiadłam ze schodków bo nie lubię jej obciążać. Usadowiłam się wygodnie w siodle i dałam klaczy sygnał do ruszenia. Na razie na luźnych wodzach coby się kobyła rozluźniła. Kręciłam z nią wolty, ósemki, serpentyny głównie od dosiadu. No no, dobrze mi ją trenerka doszlifowała kiedy mnie nie było z siwą.
Wolty w końcu wyglądają jak wolty, koń idzie prosto, żywo i nie trzeba jej non stop pilnować w obawie, żeby zaraz czegoś nie wywinęła.
Po ok. 15 minutach zaczełam brac Eskę na kontakt. Wystarczyło nabrać wodze, zastosowac kilka lekkich półparad i koń bardzo ładnie zaokrąglił szyję i wyciągnął nos ku dołowi. W niskim ustawieniu popracowałyśmy jeszcze chwilę stępem po czym lekko zasygnalizowałam klaczy przejście do kłusa.